Ipinangako mo sa akin na higit pa ako
sa lahat ng pinagsama-samang milya
Mukhang nagbago ang isip mo
habang papunta ka rito
Dahil hindi ka na nagsalita
nang dumaan ka sa exit sign
Nagpatuloy ka sa pagmamaneho at
iniwan ang ating kinabukasan
Naiipit ako ngayon sa galit at
sa hindi ko maharap na pagsisisi
Hindi makalimutan ang mga alaala
kahit pa mag-marijuana
Natatakot sa panahon
dahil nakikita kita kapag umuulan
Pinayuhan ako ni Doc na magbiyahe
pero may COVID sa mga eroplano
At mahal ko ang Vermont
pero panahon na ng kalungkutan
Nakita ko ang mama mo
mukhang nakalimutan na niya ako
Kasalanan ko rin naman
pero gusto kong maging biktima
Iinom ako ng alak hanggang
dumating ang mga kaibigan ko sa Pasko
At mapapanaginipan ko ang
ilang bersyon mo gabi-gabi
Na maaaring wala na sa akin
pero hindi pa nawawala sa akin
Ngayon, ang bakas ng mga gulong
at ang pares ng sapatos mo
At nasasaktan ako
pero sapat na muna ang mga iyon
Akala ko na kapag gumawa ako ng mabuti
para sa lahat ng masama kong nagawa
Hindi na ako nakakatawa
dahil namimiss ko ang pagtawa mo
Hindi na ako nakakatawa
dahil namimiss ko ang pagtawa mo
Dati, ako ang habambuhay mo
ngayon, hindi mo pa rin ako matawagan
At mahal ko ang Vermont
pero panahon na ng kalungkutan
Nakita ko ang mama mo
mukhang nakalimutan na niya ako
Kasalanan ko rin naman
pero gusto kong maging biktima
Iinom ako ng alak hanggang
dumating ang mga kaibigan ko sa Pasko
At mapapanaginipan ko ang
ilang bersyon mo gabi-gabi
Na maaaring wala na sa akin
pero hindi pa nawawala sa akin
Ngayon, ang bakas ng mga gulong
at ang pares ng sapatos mo
At nasasaktan ako
pero sapat na muna ang mga iyon
Oh, sapat na muna iyon
Ikaw dati ang karugtong ng buhay ko
Sana’y lumipas na itong sakit
Pero duda ako
At mahal ko ang Vermont
pero panahon na ng kalungkutan
Nakita ko ang mama mo
mukhang nakalimutan na niya ako
Kasalanan ko rin naman
pero gusto kong maging biktima
Iinom ako ng alak hanggang
dumating ang mga kaibigan ko sa Pasko
At mapapanaginipan ko ang
ilang bersyon mo gabi-gabi
Na maaaring wala na sa akin
pero hindi pa nawawala sa akin
Ngayon, ang bakas ng mga gulong
at ang pares ng sapatos mo
At nasasaktan ako
pero sapat na muna ang mga iyon
Sapat na muna iyon
